Durf jij te falen?

Elke keer als ik een zin schrijf vraag ik me af of die goed genoeg is. Ik weet namelijk zeker dat er iemand anders is die hetzelfde idee, of hetzelfde concept op een veel betere manier kan omschrijven, opschrijven. Dus doe ik het niet. Of ik doe het en delete het dan weer. Ik blijf hangen bij het woordje ik en ga dan googelen om iets nuttigs te doen. Terwijl ik googelde kwam ik deze keer iets te geks tegen – het instituut voor briljante mislukkingen.

Paul Louis Iske, oprichter van dit geniale genootschap van fiasco’s pleit voor een samenleving waarin we ons niet meer zo richten op het ‘opstaan’, maar juist op het vallen. Hij wil dan ook het gevoel van angst en schaamte dat aan mislukken kleeft wegnemen en zich richten op de waardevolle les die het falen met zich meebrengt. Iske: ‘Het verleden verander je niet, maar van fouten leer je. Het is juist onze angst voor mislukking die belemmerend werkt voor creatieve ideeën en innovatie.’

Dat deed me weer aan mijn eigen falen denken. Ook aan het falen van anderen. Het willen creëren, de angst, de schaamte, het niet goed genoeg zijn. Durven mislukken om uiteindelijk wel te lukken. Zoals eigenlijk elk succesnummer je vertellen zal, mocht je het vragen. ‘Ja ook ik heb gefaald, wel honderd keer.’ Dat inspireert mij dan weer want ik misluk, maar hij ook. Blijf ik doorzetten, een lange adem, nog eens proberen, weer typen, dan kom ik er wel. En nu deel ik mijn proces.