Een deadline krijgen van Ronald Giphart

Hoe schrijf je eindelijk dat boek? Door elke dag een specifiek aantal woorden te schrijven. Met een deadline. En een gênante belofte, aan jezelf en aan andere mensen. In ons geval: op camera bij Ronald Giphart.

Deze lente spraken we schrijver Ronald Giphart op het literaire festival FAAR. We zaten in hetzelfde programma: EHBU, Eerste Hulp Bij Uitstel. Hij kwam met zijn zoon Broos Lammes vertellen over het boek dat ze samen schreven: ‘Dat maakt ons helemaal niets uit’, een openhartige en broodnodige verkenning over uit de kast komen en de impact die dat kan hebben op een gezin. Broos wist al een tijdje dat hij op jongens viel, maar toch vond hij het heel moeilijk om dit te vertellen. Zelfs als je opgegroeid bent bij VPRO-ouders die zichzelf als ruimdenkend en liefdevol zien. Het gesprek liep moeizaam, achteloze grapjes hadden toch kwaad gedaan. Een zinnetje als “ach joh, dat maakt ons helemaal niets uit” kan misschien progressief lijken, maar ook overkomen alsof het je niet zoveel kan schelen.

Ons Deadline Bureau gaf op FAAR een presentatie over uitstelgedrag en procrastinatie. Over hoe je de saboteur in jezelf kan saboteren. Veel schrijvers hebben last van uitstelgedrag: het is heerlijk om geschreven te hebben, maar jezelf tot schrijven zetten is voor veel mensen lastig. Daarin lijkt het een beetje op de sportschool: dat is achteraf heel fijn, maar schop jezelf maar eens naar de sportschool als het regent. Ronald Giphart geeft schrijfles en hij ziet schrijven als iets heel praktisch, zoals loodgieten: je wil een effect bereiken bij de lezer en daarvoor moet je buizen en verbindingen aanleggen. Je moet al die buizen uit woorden maken en daarna die buizen netjes wegwerken. Schrijven is op je kont zitten en woorden achter elkaar zetten. Het is gewoon werk en je kunt berekenen hoeveel:

Als een roman 80.000 woorden is en je kunt vijf dagen in de week 1.000 woorden schrijven, dan kun je in 16 weken, oftewel vier maanden, een eerste ruwe versie van je boek hebben. Giphart vindt dat iedereen elke dag twee uur zou kunnen vrijmaken om te schrijven. Voor hem is dat the bare minimum. Wij dachten aan volle wasmanden, krakkemikkige ouders, zeurende kinderen, ongeduldige opdrachtgevers, vrienden die je te weinig ziet, dagelijks koken, sporten, schoonmaken… We waren het dus niet helemaal met Giphart eens. Maar blijkbaar kan ik wel uren rondhangen op social media. En allerlei series volgen. Waar zeg je ja en nee tegen in je leven?

Giphart begreep het idee van sociale druk van ons Deadline Bureau en zette ons voor het blok: hij gaf ons het rekensommetje en liet ons voor de camera een belofte doen. Want dat helpt: een eindpunt, een finishlijn, een drang, een plan. En dat plan delen met de wereld.

Interessante twist: ik deed er maanden over om dit filmpje te uploaden. Elke keer stelde ik het uit. En ineens begreep ik waarom: als ik het filmpje online zou zetten zou iedereen weten dat mijn boekdeadline 1 september is. Dit jaar. Dat is al over twee-en-een-halve maand. Zomermaanden. Ik was te overmoedig en ga nu door de pijn: zie me hier gretig knikken en iets beloven wat ik nog steeds onhandig doe, tijd pakken om te schrijven, de deur dicht doen naar de wereld en de deur openzetten voor schrijven, dit willen, doen.

Als Deadline Bureau verstrekken wij deadlines aan uitstellers. Stel je jezelf steeds teleur, schaf dan sociale controle aan: net zoals in de sportschool doet het dubbel pijn als je een abonnement koopt en nog steeds koppig weigert om te gaan. Wij kunnen je helpen om je zelfsabotage te doorbreken, met regelmatige telefoontjes waarin je ons een update geeft van je vorderingen. En we gaan praten over je uitstelgedrag, misschien heb je dan ook zo’n AHA moment zoals ik deze week had: ik durfde het filmpje niet te uploaden omdat ik me schaamde. En schaamte is een rijke bron voor fictie, als je het durf aan te kijken.

Dankjewel Ronald Giphart voor een gezellige avond schrijfles in de hotelbar!

Ook iets doen aan je uitstelgedrag?
Abonneer je op onze nieuwsbrief en krijg gratis planners cadeau.